Κι είναι κιόλας μια αυταπάτη. Καθώς η στιγμή που προλαβαίνεις να χαρακτηρίσεις τον ερχομό, έχει κιόλας φύγει. Στην κόψη του λοιπόν το ''έρχομαι'' έγινε κιόλας ''φεύγω''. Άμα τη αφίξει ο Ξένος έχει αποφασίσει ήδη την επιστροφή Του. Ή η επιστροφή έχει προαποφασίσει την απαγωγή Του. Στης χρονικότητας το μασκαριλίκι, καλωσορίζεις την πλάτη Του και ξεπροβοδίζεις το πρόσωπό Του. Καλώς να έρθει λοιπόν εκείνο που ήδη φεύγει και δημιουργεί μια αέναη κυκλική συνθήκη εφήμερων ερχομών. Ανάμεσα λοιπόν στο άνοιγμα και το τρίξιμο της πόρτας άσε το βάρος σου να πλαγιάσει και να αφήσει σε αυτό το ''ανάμεσα'' ένα αποτύπωμα. Αυτό θα κρατήσω Ξένε! Το ίχνος που θα αφήσει το μετέωρο βήμα σου σε αυτό το σπίτι. Έτσι μόνο θα καταφέρω να σε ακολουθήσω στο φευγιό σου και να σε ανταμώσω πάλι στο ''Καλώς''.